Marie adlı bir kadının, 17 yıl boyunca ‘hasta’ olarak tedavi gördüğü bir hastahaneye 58 yaşında, ‘yönetici’ olarak atanması; Hala ‘umudun var’ olduğunun kanıtı.
Bunalımda olan insanlar, intihara meyillidir biraz.
Her şey, herkes, her zaman, değişebilen sebeplerle, sürekli bir şekilde suçludur.
Her şey; Doğa suçludur. Dağ, taş suçludur.
Zaman; Suçludur zaman, bazen geciktiği için bazen erken geldiği için.
Herkes; Anne ve baba bile suçludur bazen.
Kardeşler suçludur.
Arkadaşlar suçludur.
Biz; Suçluyuzdur.
Kendimiz bile suçluyuzdur.
Fakat, suçlu aramak değil mesele.
İstersek, suçlu yığını yaratabiliriz.
Bu bizi bir adım öteye götürmez, hemde bunu bile bile yaratabiliriz.
Önemli olan suçlu aramak, suçlamak değil.
Affedebilmektir.Kendini, doğayı etrafındakileri ve değerlilerini affedebilmektir.
Suçlayıp geçmişe saplanmaktansa, affedip sıfırdan başlayabilmeli insan.
Sıfırdan başlamak kayıp değil, kazanımdır.
Gecenin kör karanlığında, silahı şakağınıza dayamış olabilirsiniz.
Ama o tetiği çekmek, g*t ister!
Evet, g*t ister intihara meyilli kardeşim.
Eğer o g*t yoksa, herşeyi ve herkesi affet ve hayatına devam et.
Kim bilir? Belki bir gün, senin gibi intihara meyilli birilerinin kendini affetmesini bile sağlayabilirsin.
Belki bir Marie bile olabilirsin.